(Resim https://www.tamsat.org.tr/tr/ adresinden alınmıştır)
Birkaç kişi hâricinde tanıdığım pek çok kişi "Tâhir abi" derdi. Gerçekten de "abi" idi. Gerçekten de ismiyle müsemmâ idi; temiz bir insandı...
42 yılı aşan Devlet memuriyeti hayatımda pek çok bürokrat tanıdım ama Tâhir abi onlardan değildi. Bir bakanlığın müsteşar yardımcısı iken dahi saf bir amatör telsizci olarak kalabilmiş birisi idi. Ziyâretine gittiğimizde bizi arka odasına alır, henüz Türkiye'de internetin çok yaygın olmadığı o zamanlarda bilgisayarını açar, kullanmamız için bize bırakır, makamına geçer ve arada bir yanımıza gelip "ne var ne yok, birşeyler buldunuz mu?" diye merakla sorardı.
O kadar mütevazı idi ki, hafta sonları Derya'nın babası (TA2ED) rahmetli Necâti amcanın sanayideki kaportacı dükkânına gelir, orada Necâti amcanın küçük bir tüp üzerinde güveç yapmasını bizden daha sabırsızca beklerdi. Yaz kış, sıcak soğuk demeden o güveç kabına ekmeklerimizle âdeta saldırırdık.
Zaman zaman âniden sesi yükselir, onu tanımayan birisi sanki karşısındakine kızıyor zannederdi. Oysa o, söylediği şeye inanmayanlara inancının derecesini göstermek için yükseltirdi sesini. Kızar mıydı? Hiç görmedim, duymadım diyebilirim. Hep birşeylere yönlendirir, hep teşvik ederdi insanları. "Yapamayız" lügatinde olmayan kelîme idi.
Uzunca bir süre görüşememiştik. Görüştüğümüzde yaşı ilerlemiş ama heyecanları gençleşmiş idi.
Ve bir gün göçüp gitti aramızdan. Bedeni toprak oldu evet, ama Tâhir abinin ruhu hep bizimle.
Mekânı Cennet olsun.
